Dag ongekunsteld, mooi mens
Ze is de 80 al ruim gepasseerd, een ‘Grand Dame’ uit – laten we zeggen – het midden des lands. Bij binnenkomst in het ontvangsthuis houdt ze haar dochter vast bij haar arm. Ze komt vandaag vastbesloten een mooie, eeuwige rustplaats voor zichzelf uitzoeken. Ze wil haar zaken geregeld hebben, voor haarzelf en voor haar kinderen. ,,Kan ik meteen beslissen?”, vraagt ze.
We gaan naar de familiekamer en drinken koffie en thee, terwijl ik vertel over het landgoed, het ontstaan van Hillig Meer en over natuurbegraven. Tegenover mij zit een vrouw die zich flink heeft ingelezen. Ze is vaak op de begraafplaats geweest om er uren te wandelen en te genieten van de natuur in al haar facetten.
Ze vertelt waar zij zou willen rusten, als het zover is. Ze is altijd erg op zichzelf geweest, zegt ze. Zo zou ze ook graag haar laatste rustplaats bepalen. ,,Ik wil liever niet aan een wandelpad liggen, maar ergens in het midden of wat achteraan. Laat mij maar lekker met rust”, zegt ze lachend.
Vergezeld door haar dochter neemt ze naast mij plaats in de e-car. De dames hebben een deken om zich heen tegen de kilte. Via het oude bos rijden we richting een wat opener en lichter stuk. Tijdens de rondleiding vertel ik over de begraafplaats, en laat haar bijzondere plekken zien, waaronder het Hillig Meer en het tempeltje bovenop de Belvedère. Ze houdt de plattegrond in haar handen geklemd en geniet zichtbaar.
Af en toe stappen we uit om op haar verzoek een stukje te lopen. Dan kijkt ze rond en wijst ze naar vogels, naar planten, heesters en bomen. Deze bijzondere dame is een natuurmens pur sang, dat is duidelijk. Ik ben onder de indruk van hoe zij in het leven staat en hoe de natuur daarin een belangrijke rol speelt.
Wanneer we onze route vervolgen vertelt ze honderduit over haar leven, over de keuzes die ze maakte. Ze vertelt over haar geluk, haar zorgen en haar verdriet. Want dat was er veel, in ruim tachtig jaar. Maar al wat ze meemaakte; het stemde haar nooit bitter of verzuurd, zegt ze stellig. Haar leven bestaat uit volle glazen, nooit uit halflege.
Altijd was er de natuur waarop ze vertrouwde, waarin ze kon dwalen en zich weer krachtig kon opladen. De natuur bood haar op alle vlakken troost en sterkte haar. Dát gevoel wil ze na haar overlijden ook voor haar kinderen, waarvan er één in het buitenland woont. Ze wil niet dat haar ‘meiden’, zoals ze ze liefkozend noemt, haar grafsteen moeten schoonhouden, of erger; dat ze moeten beslissen over het ruimen van haar graf, over twintig, dertig jaar.
,,Moet je toch niet aan dénken”, zegt ze. Nee, zij wil een eeuwige rustplaats op een plek waar ze al zo lang komt. Ook toen het leven haar tegenzat. Zij vertelt, ik luister, haar dochter knikt. Naast mij zit een prachtige, hoogbejaarde vrouw vol levenslust, die weet wat ze wil. ,,Nu al een plekje uitkiezen is voor mij niet verdrietig, hoor, het geeft me juist rust.”
Aangekomen bij in een jong en speels gedeelte in het bos vraagt ze me ineens te stoppen. ,,Hier moet het ergens zijn, vind ik. Ver van looppaden en verkeersgeluiden”, zegt ze. Nog voor ik de e-car verlaat, stapt zij al op haar moderne schoenen zelfverzekerd de bossen in. Haar dochter en ik kijken elkaar even glimlachend aan. ,,Ik kies de plek niet, maar de plek kiest mij. Ik hoor hier, ik weet het zeker”, oppert ze. Haar dochter ontfermt zich over haar kleine moedertje. Dit bijzondere moment is voor hen samen.
Via een beeld- telefoonverbinding wordt de dochter in het buitenland meegenomen naar de plek. Ik hoor door de telefoon een luid: ,,Kies maar mama, het wordt jouw plekje.” Ze kijkt naar de lucht, en naar waar de schaduw valt. ,,Ik wil wel graag een beetje warm in de zon liggen, als dat kan”, grapt ze.
Het moment van technisch en nauwkeurig opmeten is daar. Wat stappen naar links, nee toch naar rechts. Ik laat haar zien waar de zon opkomt en waar deze de dag verlaat. Er wordt gewikt en gewogen, overlegd en naar wens ingemeten. ,,Het is klaar”, zegt ze in bijna onbevangen blijdschap. Ik knik en glimlach. Moeder en dochter knuffelen elkaar. De wind doet takken wiegen, waardoor de zon langs de flanken van de bomen schittert.
Na het vastleggen van de gegevens genieten de dames in het ontvangsthuis van een kop koffie met koek. Bij het afscheid loop ik mee naar de auto waarmee ze kwamen. ,,Mevrouw, ik heb heel veel tijd van u gesnoept, mijn excuses”, zegt ze plotseling. Ik geef haar een knipoog, schud nee en zeg: ,,Ik wil graag dat u volledig tevreden naar huis gaat, met een door u gekozen rustplaats, door ons met liefde voor u vastgelegd. Heel graag gedaan.”
Bij het portier van haar dochters auto draait ze zich naar me om en zegt lachend: ,,Het is hier zó prachtig mooi! Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik verheug me bijna.”
,,Dag!” Ze zwaait.
Dag lief en ongekunsteld mens.
Dank voor een dag met een gouden rand.
-
Deze column is met toestemming van de betrokkenen geplaatst.