Omarm de winter – natuurbeleving op Hillig Meer

Voor vandaag stond een wandeling gepland. We zouden de serie ‘Omarm de seizoenen’ starten met een winterwandeling. Met een groep op stap kan nu natuurlijk niet, maar ik heb wel gewoon mijn wekker gezet en startte de wandeling op de geplande tijd, 8 uur vanochtend. Met foto’s en filmpjes neem ik u alsnog mee op deze wandeling over de Natuurbegraafplaats.

8 uur: bij het Ontvangsthuis
De maan staat nog aan de hemel. Ze is nét niet meer helemaal vol, maar o, wat ben ik blij haar te zien. Er is weinig mooier dan een heldere dag beginnen met het ondergaan van de maan en het opkomen van de zon. Ik start in de achtertuin bij het Ontvangsthuis. Naast het dak is door de boomtoppen de maan net zichtbaar. En aan de andere kant gaan de warmgele stralen van de zon haar opkomst om 8:16 uur al voor.

Dan ga ik op weg naar de Natuurbegraafplaats. Bij het talud staan mooie volle rodondenderons. Kijk eens hoe de wintergroene bladeren zich hebben opgerold. Zo voorkomen ze dat ze stuk vriezen.

Landen in de Boskapel
Op de fiets ben ik aangekomen op Hillig Meer. Maar ik moet nog even ‘landen’, zoals dat heet. Of ‘aarden’. Dat doe ik vandaag in de Boskapel. Bekijk het filmpje even. Stel u voor dat u er zit. Voel uw voeten op de grond en uw billen op de houten bank, die trouwens best koud is! Kijk met het filmpje op uw gemak om u heen. Hoor hoe in de verte een auto voorbij komt en hoe om u heen de vogels zich laten horen. Soms hoort u hun gefladder, soms hun gesprekken met elkaar.

Aangekomen
Nu ben ik pas echt hier aangekomen. De zakkende maan, de rijzende zon … het blijft fantastisch. Helemaal samen met die blauwgrijzige gloed van alle rijp op de planten en struiken. Ik hoor ganzen. Zij lijken altijd maar onderweg. Kijk, daar gaan ze, voor de maan langs.

Omarm de winter
Op zo’n dag als vandaag is het niet moeilijk de winter te omarmen. Met al het moois om me heen, de veranderende kleuren licht en de belofte van warme zonnestralen is het makkelijk om te ontspannen. Heel gericht bekijk ik een paar takjes, kale struiken, sterke boomstammen, bevroren vruchten en natuurlijk het ijzige Hillig Meer. Ja, de winter is het seizoen van terug naar de kern, van naar binnen gekeerd zijn, van zuinig met energie, nieuwe plannen maken en wachten tot het voorjaar alles weer laat stromen. Dat betekent niet dat er niets gebeurt, natuurlijk. Kijk maar naar het ijs: de winter verandert structuren. Als water bevriest, gebeurt dat nooit twee keer op precies dezelfde manier. En kijk eens wat het in zich opneemt en weergeeft in vormen en kleuren. Als mijn vingers over het ijs glijden, verbaast het me weer dat het veel minder koud aanvoelt dan ik had verwacht. Het ijs is helder en geeft een mooie doorkijk naar alles erin en eronder.

Licht en lichter
Waar ik ook wandel, ik probeer altijd ver te kijken en dichtbij. Waarheen ben ik onderweg en waar zet ik de volgende stap. Wat is de belofte in de verte en wat is hier al concreet voorhanden. Wat gebeurt er om me heen en wat speelt zich in mijzelf af. Vanochtend wordt het aan alle kanten om mij lichter en lichter. Niet alleen in het oosten, maar ook in het noorden verschijnt een lichte gloed aan de horizon. Zo’n vriesochtend speelt met illusies.

Van de maan naar de zon
Vorig jaar trof ik in het nieuwste gedeelte soms een prooi van de klapekster of grauwe klauwier. Zij draperen of spiezen hun prooi, bijvoorbeeld een insect, maar ook wel eens een muis, op of om een stekel of tak. Zo’n vondst deed ik doordat de bomen kaal waren en zich een afwijkende vorm aftekende. Mijn oog bleef daar dan op ‘hangen’. Geen prooien te zien vandaag. Wél een klein nestje. Kijk toch eens wat een mooi bouwwerkje! Rond, stevig en aan allekanten bekleed met mos. Wie zou hier haar legsel hebben uitgebroed?
Ik loop door naar de landschapswal, neem de trap omhoog en neem plaats op het bankje. Ja hoor, wat ik al hoopte is het geval: de zonnestralen voelen weldadig warm. Ondanks dat het pas net over 9 uur ’s ochtends is. Kijk ik naar rechts, dan zie ik nog steeds de maan. Nog even en ze zakt achter de boomtoppen uit mijn zicht. Kijk ik schuin naar links, dan kijk ik vol in de zon. Zij is al boven de bomen uit.
Ik zit rechtop en ontspannen. Ik zet de timer op 15 minuten en doe mijn ogen dicht. Niet om te slapen, hoewel … Nee, ik probeer te mediteren. Mijn ademhalingen volg ik stuk voor stuk. In, uit. Via mijn buik. Ik hoor de auto’s rijden maar schenk daar geen aandacht aan. In, uit. Ik voel de zon op mijn gezicht. Prettig! In, uit. In de verte blaft een hond. Ganzen vliegen over. Gaandeweg gaan binnen en buiten in elkaar over. Dat gebeurt gewoon. Dan is er even, héél even een moment van alles en niets tegelijk. Zonder dat ik het in de gaten heb. Want zodra dat het geval is, is het weg.

10:00 uur: terug op het honk
Via het oude bos loop ik terug naar het Ontvangsthuis. Onderweg is het net of zon en schaduw tikkertje spelen. Daar waar de zonnestralen de rijp raken, komen kleine wolkjes van de takken los. Op de parkeerplaats spreek ik een meneer. Twee keer per week komt hij hier met hondje Tommie om zijn vrouw te bezoeken. “Ik mis haar nog steeds elke dag”, vertelt hij. “De pijn is minder dan hij was, maar niet verdwenen.” Tommie houdt hem in beweging, zo lacht hij. “Het is fijn dat ik niet alleen hoef te lopen.”
In de achtertuin bij het Ontvangsthuis sluit de wandeling. De statige rode beuk toont zijn bijzondere vorm en vertelt zo zijn eigen verhaal. Het is zoals het is. En dat is okee.

Een zonnige groet,
Gabriëlle