Een plek op Hillig Meer

Een plek op Hillig Meer | hier klopt het

Na een overlijden zijn er verschillende mogelijkheden. Maar wat doe je als je als man en vrouw andere ideeën hebt over begraven en cremeren? Praat je er samen over of is het niet bespreekbaar? Ton en zijn vrouw Magda bespraken de dood wel eens en wilden beide iets anders. Tot ze in Eext kwamen wonen en Natuurbegraafplaats Hillig Meer bezochten tijdens een rondleiding.

Het voelt goed

‘Het was eigenlijk in kannen en kruiken’, aldus Ton. ‘Mijn vrouw zou graag begraven willen worden en ik zou het liefst gecremeerd worden. We woonden in Zeeland. Magda zou dan op het kerkhof komen te liggen en ik in de Oosterschelde uitgestrooid. Toen we in Eext kwamen wonen, zei mijn vrouw op een dag: “Mijn zus heeft een plek op Hillig Meer”. We waren er wel eens langs gereden, maar nog niet geweest, dus ik stelde voor om er een keer te wandelen. Na ook met een rondleiding te hebben meegelopen, waren we er zeker van: we gaan dit doen. Het voelde zo goed’. Toch reserveerde het echtpaar niet meteen een plek op de natuurbegraafplaats. Er was geen haast bij. Tot ze op 31 december 2019 te horen kregen dat Magda ongeneeslijk ziek was. Ton: ‘We reden terug vanuit Assen. Toen we langs Hillig Meer reden, keken we elkaar aan en schoten we vol. Eind januari 2020 hebben we een plek gereserveerd’.

Een plek op Hillig Meer
Na het maken van deze foto van Ton, bij het graf van Magda, sprong er een ree op het pad. ‘Wow, dit is nog nooit eerder gebeurd. Na alle sporen bij het graf, zie ik hier voor het eerst een ree’.

Aandacht voor mens en natuur

Ton kijkt positief terug op de dag van reserveren. Hij en Magda hadden een afspraak met Maria, een van de relatiebeheerders op Hillig Meer. Ze kenden Maria uit het dorp en dat bracht een vertrouwd gevoel. Ton vertelt: ‘Maria heeft dit heel fijn begeleid. Ik mocht zelf de paaltjes slaan en dat vond ik heel bijzonder.
Tijdens de begrafenis kwam Maria speciaal voor ons terug en dat heeft me geraakt. We hadden een mooi en intiem afscheid in het ontvangsthuis. Het was een behoorlijke wandeling naar onze plekken bij de Belvedère, maar het was prachtig om deze laatste wandeling samen te maken. Toen later op de dag het graf gesloten was, ben ik nog terug gewandeld naar de plek om het graf te zien. Het zag er zo netjes uit. Wat hebben de grafdelvers dat met aandacht gedaan. Het valt me op dat wanneer ik de mannen bezig zie om een graf voor te bereiden, dat de omliggende graven netjes worden afgezet met touw. Ik vind dat respect zo mooi om te zien’.

Na het overlijden van Ton zijn vrouw las hij in haar dagboek een bijzondere zin: als ik begraven lig op Hillig Meer hoop ik dat Ton en ons hondje Bella regelmatig langskomen. Ton: ‘Dat heb ik gedaan en doe ik nog steeds. De eerste maanden na haar overlijden, kwam ik hier elke dag en nu ga ik ieder weekend’.

“Het is meer dan alleen de plek waar ik de laatste rustplaats van mijn vrouw Magda bezoek.
Het is een plek waar ik tot rust kom”

De natuur draagt zorg voor het graf

Toen het graf van Magda er nog maar pas was en nog niet begroeid was, zag Ton er sporen van een ree. Maar ook de natuur op de natuurbegraafplaats inspireert hem en brengt troost. ‘Wanneer ik ‘s ochtends vroeg kom, springt er wel eens een haas voor me weg, prachtig vind ik dat. Maar ook de brem die op het graf groeit, kan mij nog iedere keer raken. De reeën snoepen ervan en om dat te weten, geniet ik er op mijn beurt van. Het voelt ook heel speciaal dat mijn laatste rustplaats hier ook zal zijn. Eigenlijk voelt het vertrouwd, te weten dat ik straks bij Magda zal liggen, en vlak bij mijn zwager, die hier ook ligt. Maar ook andere familieleden hebben een plek op Hillig Meer. We hebben elkaar geïnspireerd. Het is een mooi idee dat de natuur voor ons graf zorgt, in nabijheid van onze familie’.

Ton Westra

Het verhaal in beeld

Een aantal jaren geleden schonk Ton een beeld aan Hillig Meer. Een beeld van een moeder en een kind, gemaakt door Magda. ‘Toen ik mee wandelde met de historische wandeling over Landgoed Heidehof, vertelde de gids het verhaal van de Ketenberg en de vondst van het graf van de moeder met het kind dat al zo’n vijfduizend jaar bestaat. Op de fiets terug naar huis gingen mijn gedachten uit naar het beeld dat Magda gemaakt had. Toen kwam het idee om dit beeld aan Hillig Meer te schenken zodat het een mooie plek zou krijgen op een bijzondere locatie. Ik ben er heel trots op dat het bij de ingang van het ontvangsthuis staat.

 

Als u ook een ervaring met ons wil delen, nodigen we u uit om ons een bericht te sturen via info@hilligmeer.nl

Geplaatst in Cliënten aan het woord